Σήμερα ξέραμε πως γιορτάζουν τα ζωάκια μας. Το 'χαμε ήδη αναφέρει από χθες.
Έτσι, ξεκινώντας από το εξώφυλλο του βιβλίου της Charlotte Zolotow εκφράσαμε τους δικούς μας λόγους για τους οποίους το κέφι μας χάνεται, κρατώντας τους λόγους αυτούς σε ψηφιακά χαρτάκια τύπου post it με το διαδικτυακό λογισμικό lino.
Αφού διαβάσαμε το βιβλίο και αντιληφθήκαμε ότι ο καθένας ξεσπάει τον θυμό του πάνω στον πιο κοντινό του άνθρωπο, συμπεράναμε ότι η παρουσία ενός ζώου μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά στην αποφόρτισή μας. Μ' άλλα λόγια... αρκεί μια ουρά για να σπάσει η αλυσίδα του θυμού. Αρκεί μια κουνιστή ουρά για να μετατραπεί η αλυσίδα του θυμού σε αλυσίδα αγάπης.
Κι αφού μαντέψαμε σωστά και με την πρώτη προσπάθεια το τέλος της ιστορίας, περάσαμε στην παραγωγή γραπτού λόγου περιγράφοντας το αγαπημένο μας ζωάκι, όπως είδαμε εδώ.
Μιλήσαμε πολύ για τα ζωάκια μας. Πάντα συμβαίνει αυτό. Πάντα τα ζωάκια είναι εξαιρετική αφορμή για παραγωγή προφορικού λόγου. Οι κουνιστές ουρές αποτελούν πάντα αγαπημένο θέμα συζήτησης. Μοιραστήκαμε εμπειρίες, περιστατικά, σκέψεις και γεμίσαμε κι ένα... κασόνι βιβλία, σχετικά με το θέμα, έτοιμα για δανεισμό!
Τα βιβλία θα αυξηθούν στην πορεία, αυτό είναι δέσμευση! Ελπίζω κι εύχομαι να διαβαστούν όσο γίνεται περισσότερα και να προκαλέσουν όσο γίνεται περισσότερες συζητήσεις και ανταλλαγές απόψεων. Όσο αφορά τα ζωάκια μας... το επόμενο διάστημα θα κουβεντιάσουμε και θα μάθουμε πολλά πράγματα γι' αυτά. Και αφού συζητήσουμε, διαβάσουμε και μάθουμε γι' αυτά... ε... μπορεί να 'χουμε και καμιά δια ζώσης επίσκεψη... 😉
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου